Każda kultura świata na przełomie dziejów stawała przed problemem wychowania chłopców w sposób odpowiedni do roli jaką mieli pełnić w społeczności.
Jednak w ostatnich dziesięcioleciach, kiedy rytm życia stał się szczególnie gwałtowny, w strukturze świata nastąpiły nieodwracalne zmiany, my nieopatrznie zignorowaliśmy potrzebę stworzenia programu wychowawczo-edukacyjnego dla chłopców.
Chłopcy nie dorastają samoczynnie. Dbanie o zdrowe jedzenie i czyste ubrania to za mało, by wyrastali na wartościowych mężczyzn.
Wyzwaniem jest zrozumienie, czego potrzebuje twoje dziecko i kiedy.
Trzy etapy rozwoju są uniwersalne i istnieją poza czasem. Podczas omawiania ich z rodzicami słyszę za każdym razem: „Zgadza się!” , ponieważ doświadczenie potwierdza poprawność tych postulatów.
Krótko o trzech etapach rozwoju
1. Pierwszy etap obejmuje okres od urodzenia do sześciu lat – wiek, w którym chłopiec jest najściślej związany z matką. To jest „jej” chłopiec, chociaż ojciec może odgrywać bardzo ważną rolę w życiu dziecka. Celem wychowawczym w tym okresie jest przekazanie chłopcu wielkiej, bezwarunkowej miłości i poczucia bezpieczeństwa, „naładowanie” go do życia jako wspaniałej i ekscytującej podróży.
2. Drugi etap trwa od sześciu do czternastu lat – okres, w którym chłopiec bardzo potrzebuje wzorca. Instynkt podpowiada mu, by obserwować otoczenie i uczyć się być mężem, ojcem. Coraz częściej przygląda się ojcu, jego zainteresowaniom i działaniom. Matka pozostaje bardzo bliską osobą, ale świat poza nią staje się coraz bardziej interesujący. Celem wychowawczym w tym okresie jest podniesienie poziomu wiedzy o sobie i rozwijanie jego umiejętności, nie zapominając o życzliwości i otwartości – czyli dążeniu do rozwoju harmonijnej osoby. W tym wieku twój syn zaczyna doceniać fakt, że jest chłopcem.
3. I wreszcie, od czternastu lat do dorosłości – kiedy chłopiec potrzebuje uczestnictwa mentora, jeśli chce być w pełni przygotowany do dorosłego życia. Mama i tata schodzą na dalszy plan, ale muszą znaleźć godnego mentora dla swojego syna, aby nie musiał zadowalać się wiedzą i doświadczeniem swoich niekompetentnych rówieśników. Celem edukacji na tym etapie jest zaszczepienie poczucia odpowiedzialności i poczucia własnej wartości, aktywne zaangażowanie w dorosłe życie.
Proszę pamiętać: te etapy w żaden sposób nie zakładają nagłego przesunięcia wpływu na dziecko od jednego rodzica do drugiego. Najlepiej, gdy oboje rodzice biorą aktywny udział w życiu syna od dzieciństwa do dorosłości. Etapy rozwoju wskazują jedynie na przesunięcie akcentu.
Dziś szczególnie zaniedbany jest trzeci okres mentoringu. Dawniej chłopcy w tym wieku trafiali pod opiekę dobrego nauczyciela czy mistrza, którzy kształtowali postawy moralne, męstwo i przygotowywali do pełnienia społecznej roli.
Dziś chłopcy rzadko mają taki autorytet. Wzorce czerpią z idoli lub starszych kolegów, którzy rzadko są dobrym przykładem.
Można śmiało powiedzieć, że wiele problemów – zwłaszcza związanych z zachowaniem chłopców, ich brakiem motywacji w szkole, a następnie kłopoty z prawem (jazda po pijanemu, bójki itp.), są konsekwencją braku wsparcia na każdym z etapów rozwoju.
Znajomość trzech etapów rozwoju chłopców jest po prostu konieczna, więc musimy szczegółowo je poznać i zrozumieć.
Od urodzenia do szóstego: łagodne lata
Niemowlę to niemowlę. Dziewczynka czy chłopiec – nie ma znaczenia ani dla dziecka, ani dla rodziców. Niemowlęta są spokojne, gdy są trzymane na rękach, gdy bawi się z nimi; Lubią obserwować otaczający je świat. Temperament niemowląt jest różny. Jedne są ciche, spokojne i zrelaksowane, śpią długo. Inne głośne i absorbujące.
W tym okresie życia jest niezbędnym, aby dziecko czuło związek z co najmniej jedną osobą. Z reguły z matką. Natura obdarzyła ją szczególną miękkością i czułością w podejściu do dziecka, matka jest najlepiej przygotowana, aby w pełni zaspokoić potrzeby niemowlęcia. Hormony (zwłaszcza prolaktyna, wytwarzane w procesie karmienia piersią) powodują pragnienie kobiety bycia z dzieckiem i skupienia na nim całej swojej uwagi.
Tata może również zaspokoić wszystkie potrzeby noworodka, tylko że on robi to trochę inaczej. Badania pokazują, że są bardziej aktywni w kontakcie z dzieckiem, gdy jest niespokojne tata stara się odwrócić jego uwagę, podczas gdy mama stara się je uspokoić skupieniem na nim, czułością i zrozumieniem. Jednak gdy dziecko jest pod opieką tylko jednego z rodziców, to przeciążenie i zmęczenie sprawia, że przestaje wystarczać im cierpliwości.
Pierwsze przejawy różnicy płci
Niektóre różnice genetyczne między dziewczętami i chłopcami zaczynają manifestować się już w dzieciństwie. Chłopcy są mniej wrażliwi na obecność innych. Dziewczynki mają silniejszą potrzebę bliskości. Chłopcy rosną szybciej i aktywniej zyskują na sile, dziewczynki z reguły szybciej mówią. Chłopcy bawią się aktywniej i potrzebują więcej przestrzeni. Mają też więcej energii.
W przedszkolu chłopcy ignorują pojawienie się nowych dzieci, a dziewczynki natychmiast je zauważają i nawiązują przyjaźń. Badania pokazują, że rodzice częściej tulą i pieszczą dziewczynki, nawet w okresie niemowlęcym. Chłopcy są także wcześniej, chętniej i surowiej karani.
Jeśli mama jest głównym źródłem pieszczot i troski, dla chłopca staje się pierwszym wzorem miłości i czułości. Począwszy od drugiego roku życia dziecka, kiedy syn zaczyna chodzić, matka może stanowczo ustalać granice, a chłopiec będzie je szanował. Wie, że ma szczególne miejsce w sercu swojej matki.
Jeśli w pierwszym roku lub dwóch syn jest głęboko przygnębiony i zamknięty z powodu braku czułości i komunikacji z dzieckiem, w jego umyśle zakorzenia się lęk i smutek. Jeśli matka jest zła, bije lub obraża swojego syna, on zaczyna wątpić, czy jest kochany. Od tej pory może starać się nieustannie to testować.
W skrócie …
Do szóstego roku życia matki są najbliższą osobą dla dziecka, ale nie można lekceważyć roli ojca. Najważniejszą rzeczą dla dziecka w tym okresie życia jest bycie w centrum uwagi i obecność dwóch kochających rodziców obok nich. Rozwija się poczucie bezpieczeństwa, umiejętności podstawowej komunikacji i pragnienia wiedzy oraz interakcji z innymi.
Jednak ten okres mija bardzo szybko. Więc poświęć mu ten czas i ciesz się swoim dzieckiem!
Od sześciu do trzynastu: ciekawość i odwaga
Przez sześć lat w chłopcach następuje poważna metamorfoza. Budzi się ich odwaga. Nagle zaczynają interesować się bronią, marzą o byciu superbohaterem, namiętnie grają w gry, w których się rywalizuje. Swoją uwagę kierują na ojca, ale matka musi pozostać tam gdzie zawsze była. Nie może odsuwać się od syna tylko dlatego, że jest starszy. Choć on stanie się mniej chętny to przytulania i czułości, ona nadal powinna mu ją okazywać.
Od czternastego roku życia
Od czternastego roku życia chłopcy potrzebują mentorów – dorosłych, którzy okazują im osobistą opiekę, zainteresowanie i pomagają im stopniowo przygotować się do wejścia w dorosłość. To zaniedbany szczególnie etap współczesnego wychowania chłopców.
Konsekwencją tego jest fakt, że wielu z nich nigdy nie dorasta…
Podziel się z innymi rodzicami!